برای هر آدمی یک عددی وجود داره، که یک روزی بهش میرسه. مثلا من فکر می‌کنم این عدد برای صادق همین الانه. همین سن 18 سالگی که برعکس خیلی از هم سن و سالاش هم کار می‌کنه، هم تو بهترین دانشگاه مشهد درس می‌خونه. تاریخچه کل فوتبال رو از بره، تو مسائل دینی و سیاسی مملکت حرف برای گفتن داره. وقتی باهات حرف میزنه اصلا حس نمی‌کنی که با یک پسر نابالغ و بچه‌طور سر و کله میزنی. یک آدمیه که هر کسی با هر سنی، همین که یک بار باهاش دم خور بشه، دلش می‌خواد زود زود ببینش و باهاش رفیق باشه. نمی‌دونم این از خوش اقبالیه صادقِ یا چیز دیگه ولی می‌دونم خودم توی 18 سالگیم بزرگترین دست آوردم این بود که میرم کلاس بریک دنس و می‌تونم عین فرفره چرخ و فلک زمینی بزنم یا تو دفتر مشقم با ماژیک فسفوری گل و سنبل بکشم تا سر کلاس خسته نشم!! البته هنوزم همینطوریم ولی خب منم به عدد خودم رسیدم اما دیرتر. عدد من یک عددی بین 20 تا 30 سالگیمه. اما من خوش شانسم که به عدد خودم رسیدم چون خیلی‌ها به 50 سالگی میرسن ولی هنوز ارتباط برقرار کردن باهاشون دشواره، بودن کنارشون انرژی بخش نیست، صحبت باهاشون حالتو خوب نمیکنه و خیلی چیزای دیگه که حتما خودتون دیدن و تجربه کردین. نمی‌دونم تونستم منظورم رو دقیق برسونم یا نه، این عددی که ازش حرف میزنم معنیش بزرگسالی نیست، معنیش «بلد شدنه». این که بلد باشی کجا اخم کنی، کجا لبخند بزنی، کجا صمیمی بشی، کجا حدود خودت رو حفظ کنی، کجا بدونی نباید سخت بگیری، لحنت چطور باشه، چطور یکی رو فقط با زبونت خوشحال کنی، به نفر بعدی بفهمونی که جوابت برای خواستش منفیه و آرردش هم نکنی. «این عدد، عدد بلد بودنِ». عددی که امیدوارم همه یک روزی بهش برسن و به محض دیدنش سرعت بگیرن و با تمام توان از روش بپرن. از روی این عدد که پریدین وارد سرزمینی میشین که تمام آدماش هم سن و سالن و هیچ نسبتی غیر از رفاقت و درک متقابل باهم ندارن و از کنار هم بودن لذت می‌برن. فرقی هم نمیکنه، 20 سالت باشه، 25 سالت باشه یا 30. امیدوارم هر چه زودتر به دنیای خوشگل هم سن و سال‌ها برسین.
تصویر مربوط به فیلم in time هست. دنیایی که همه، توی سن 25 سالگی خودشون هستن.
