قصة العشق...

نوجوان که بودم خیال می‌کردم «عشق» چیزی است که یک آدم عاقل و بالغ را به یک دیوانه‌ی تمام عیار تبدیل می‌کند و فقط سراغ آدم‌های خاص می‌رود. دوستی داشتم که از قضا دختر همسایه‌مان هم بود، از آن‌هایی که اگر جناب عشق سر و کله اش پیدا می‌شد و می‌دید با چه آدم بی‌احساسی رو به رو است، می‌رفت یک دوری بزند و دیگر برنمی‌گشت. ضدیت با جنس مخالف توی خونش بود. کافی بود احساس کند یک نفر خیال دارد مزاحم‌مان بشود، آن موقع بود که دیگر شهرام بهرام حالیش نمی‌شد، صدایش را بالا می‌برد و در مراحل بالاتر، از چک زدن هم ابایی نداشت. یک بار هم وسط خیابان با پاشنه‌ی بوتی که پوشیده بود...
.

.
.
ادامه ی داستان رو اینجا بخونین ^_^ نظر یادتون نره ^_^ کلیک کنید :)

حسن جوهرچی به پناه تو، پر کشید...

حادثه‌ی غم انگیزی است وقتی نسبت به کسی بی توجهیم، نمی‌دانیم حالش رو به راه است یا نیست، اینکه بودن آدم‌ها برایمان عادی شده و تصور نمی‌کنیم ممکن است یک روز بی‌خبر بگذارند و بروند. آن وقت انگشت بر دهان می‌بریم و با چشم‌هایی که از تعجب گرد و خیره مانده‌اند، می گوییم آخر چرا انقدر زود؟ خودمان را گول می‌زنیم که شایعه است و همین که شایعه‌ی نبودنش به واقعیت تغییر شکل داد تمام تقصیرها را جمع می‌کنیم و به دنبال باریک ترین گردنی که در دسترسمان است، می‌گردیم. مثلا می‌گوییم چه سال نحسی بود، ای کاش این سال شوم، زودتر دست و پایش را از وسط تقویم جمع کند.
نمی دانم چرا هیچ وقت، هیچ چیز تقصیر ما نیست و چرا هیچ وقت دوست نداریم تقصیری را مال خود کنیم؟ اینکه چرا آدم‌ها را تا وقتی که هستند و کاری از دستمان برایشان ساخته است، فراموش می‌کنیم و درست همان لحظه‌ای که دیگر هیچ افسوسی گره گشا نخواهد شد، کوتاهی‎هایمان را به یاد می‌آوریم، می‌فهمیم که مرگ چه نزدیک است و چه بی‌رحم و بی‌ملاحظه یادمان می‌دهد که بیش از آنکه سن و سال و دیر و زودی سرش بشود، سراغ همان‌هایی می‌رود که انتظار رفتنشان نیست، که نوبتشان نیست، که هنوز خیلی خیلی جوان‌اند، که هنوز سهم زندگی کردن دارند.
حسن جوهرچی را با سریال « در پناه تو » می‌شناختم، جوانی بود حدودا 26 ساله، با قدی نه زیاد بلند و نه کوتاه. کت و شلوار گشاد و ماشی رنگی که می‌پوشید، محجوبیت چهره‌اش را بیشتر نمایان می‌ساخت. منصوری شخصیت مهربان، عاشق و از خود گذشته‌ای بود که نه میشد دوستش نداشت و نه میشد برای دست شستن از عشقش از او دلخور نبود. حسن جوهرچی سال‌ها بعد با « او یک فرشته بود » دوباره به محبوبیت روزهای، منصوری بودنش بازگشت. بهزاد، مرد با ایمانی که غرور، راه شیطان را به زندگی‌اش باز کرده و تا مرز نابودی ایمانش پیش رفت بود،اما همان لحظاتی که دیگر امیدی به نجاتش نبود، خدا از پس تاریکی‌ها بیرون آمد و دستش را گرفت. بهزاد به خدا بازگشت، بازگشت و دوباره شد همان منصوری دوست داشتنی که هر چقدرهم بی توجه و مغرور بود باز هیچ جوره نمی‌شد او را نبخشید، نمی‌شد به او فرصت دوباره‌ای نداد...
امروز وقتی خبر رفتن منصوری را شنیدم، نخواستم زودباور باشم، خواستم که روشن فکرانه سری تکان بدهم و بگویم که شایعه است، که مردم چقدر زودباور شده‌اند. اما دلم که آرام نگرفته بود به سراغ منبع معتبری رفتم و در کمال حیرت با واقعیت روبه رو شدم. حسن جوهرچی آنقدر‌ها که به چشم می‌آمد حالش خوب نبود، بیماری کبدی داشت و مثل خیلی‌های دیگر در صف انتظار پیوند نشسته بود. شاید اگر یک نفر بیشتر فرم اهدای عضو پر کرده بود، شاید اگر اعضای بیشتری برای پیوند وجود داشت، شاید اگر مردم درگیر اوهام نبودند و می‌دانستند با داشتن کارت اهدا عضو حضرت عزائیل زودتر به سراغشان نخواهد آمد، امروز به بهزاد قصه‌ی او یک فرشته بود، فرصت دوباره‌ی زندگی کردن داده بودیم. می‌بینید تقصیر ما و ترس ما و شانه‌ای که همیشه خالی‌اش می کنیم است، نه تقصیر سال، نه تقصیر تقدیر و نه سرنوشت؟ فرصت زندگی را از او گرفتیم اما منصوری فرصت دوست داشتنمان را از خودش نگرفت. منصوری آخرین شب به صفحه‌ی مجازی‌اش آمد و آخرین جمله‌ی زندگی‌اش را نوشت: « دوستدار همه‌ی شما عزیزانم »، منصوری شرمنده‌ دلش نشد، منصوری دوست داشتن‌هایش را با خودش نبرد، منصوری بهزاد شد و به پناه خدا پرکشید...

به یک همدم اینترنتی نیازمندم!

اگر به دنبال معنی واژه «همدم» بگردید با معانی مانند دوست و هم نفس مواجه می‌شوید. کسی که پای درد و دل‌های‌مان می‌نشیند و زمانی‌که نیاز به راهنمایی و یا حتی هم‌ دردی داریم، کنارمان هست و برای‌مان وقت می‌گذارد. زمانی‌ که این واژه در کنار «مجازی» می‌نشیند، ماجرا کمی فرق می‌کند. دیگر دوست در کنارمان نیست و ممکن است صدها کیلومتر با ما فاصله داشته باشد. ممکن است هرگز او را ندیده باشیم یا جنسیت‌اش هم برای‌مان مشخص نباشد. حتی گاهی جنسیت را هم می‌دانیم و می‌دانیم که ارتباط با او از نظر اخلاقی صحیح نیست اما چون او را نمی‌بینیم، به او اعتماد می‌کنیم و تصویری از او متصور می‌شویم که باخلوص نیت و بدون قصد و غرض پای درد و دل‌هایمان نشسته است. اصلا انگار خاصیت فضای مجازی است که حریم‌ها را بردارد تنها به این دلیل که طرف‌مان را نمی‌بینیم! 

 

دیروز هم‌کلاسی، امروز همدم مجازی

از همان ترم‌های اول که با او همکلاس شده بودم، می‌شناختمش. اغلب شب‌ها تا دیر وقت با هم چت می‌کردیم. تمام مشکلاتم را با سعید در میان می‌گذاشتم و او هم تا اندازه‌ای که از دستش بر‌می‌آمد راهنمایی‌ام می‌کرد. سعید برای من مثل برادر نداشته‌ای بود که آرزویش را داشتم، برادری که همیشه حامی و پشتیبان خواهر کوچکترش است. بعد از گذشت چند سال متوجه شدم سعید دیگر آن آدم سابق نیست، سعی می‌کرد صمیمیت را، از دو دوستی که زمان مشکلات روی هم حساب می‌کنند، بیشتر کند. تا جایی که یک روز طاقتش تمام شد و گفت...

__
برای مطالعه ی ادامه ی مطلب " به یک همدم اینترنتی نیازمندم " + مصاحبه با کارشناس، کلیک کنید.

خرچنگ قورباغه!

پدرم هر سال یکی دو ماه مانده به عید، خانه تکانی را با تمیز کردن کمد کتاب‌هایش شروع می‌کند. کتاب‌ها را یکی یکی از داخل قفسه بیرون می‌آورد، حاشیه‌های خاک گرفته‌شان را با پارچه‌ی کوچکی تمیز می‌کند، بعد آن‌ها را دور تا دور اتاق، روی هم می‌چیند، عینک دور فلزی قدیمی‌اش را روی چشمانش می‌گذارد و شروع می‌کند به ورق زدن و جستجوی خاطراتی که ممکن است ما بین برگه‌های کتابی، مخفی‌شان کرده باشد. یک بار که پدرم کمد تکانی سالانه‌اش را برگزار کرده بود، متوجه شدم چند کاغذ کاهی نازک که گوشه های‌شان تا حدودی خرده شده است را در دست گرفته و با دقت، از بالای شیشه‌ی پر خش عینک به آن‌ها نگاه می‌کند. وقتی داستان آن برگه‌ها را جویا شدم، پدرم که در افکارش غرق شده بود، ذوق زده نگاهش را از برگه‌ها به سوی من انداخت و گفت این‌ها نامه‌هایی هستند که از کردستان برای مادرم می‌فرستادم و نامه‌هایی که عمه‌ات در پاسخ برایم پست می‌کرد.

نامه‌ها را از پدرم گرفتم و شروع کردم به خواندن‌شان، پدرم ابتدای تمام نامه‌هایش اسم یکایک اعضای خانواده را ذکر کرده و جدا جدا با آن‌ها چاق سلامتی کرده بود و حال‌شان را جویا شده بود. حال و شرایط خودش را هم، جهت تقویت روحیه مادرش، آنچنان خوب شرح داده بود که اگر کسی نمی‌دانست، تصور می‌کرد به تعطیلات آخر هفته رفته است. بعضی جاها هم خوشمزگی‌اش گل کرده و خاطره‌ای گفته بود، که ناخواسته دل خواننده‌ی نامه را به شور می‌انداخت، مثلا توی یکی از نامه‌ها نوشته بود با صادق، رفیقش قرار گذاشته‌اند اگر یک کدام‌شان شهید شود و دیگری زنده بماند، رفیقی که زنده مانده، در آینده نام رفیق شهیدش را روی پسرش بگذارد...

____

برای خواندن ادامه ی داستان " خرچنگ قورباغه " کلیک کنید، نظر فراموش نشه :)

احد و صمد قربانی بی تفاوتی

چراغ قرمز راهنمایی برای تمام آدم‌های شهر، چراغ منفوری است، چراغی که زمانت را تلف کرده و مجبورت می‌کند پایت را روی پدال ترمز فشار بدهی، بمانی و شاهد عبور دیگران بشوی. اما من هیچ وقت به این دلایل از دست چراغ قرمزها دلخور نشده بودم، تا آن شبی که متوجه شدم پسرکی حدودا 7 ساله با ژاکتی مندرس میان چمن‌های پوشیده از برف وسط خیابان، چهار زانو نشسته و سیب کوچکی را گاز می‌زند. غرق تماشای آن پسر بچه‌ی کم سن و سال بودم که ضربه‌ی انگشت کوچکی روی شیشه‌ی ماشین توجهم را جلب کرد، پسر بچه‌ی دیگری بسته‌ی زرد رنگ آدامس موزی را به شیشه‌ی ماشین چسبانیده بود: «فقط هزار تومنه، تو رو خدا یکی بخر». بیشتر از این‌که صدایش را بشنوم، بخار سفید رنگی که از میان لب‌های ترک خورده و لرزانش بیرون می‌ریخت را دیدم. از همان شب بود که من هم مثل بقیه مردم شهر از چراغ قرمزها متنفر شدم، از دیدن کودکانی که دستان کوچک‌شان را روی شیشه‌ی گرم ماشین می‌چسبانند و یخ بندان دنیای بیرون از ماشین را با همین اتصال چند ثانیه‌ای به وجودم منتقل می‌کنند، از این‌که نمی‌دانم، تا کی باید آدامس موزی و برگه‌ی نماز غفیله بخرم تا دیگر هیچ کودکی پشت چراغ قرمز به شیشه‌ی ماشین‌مان نزند، هیچ کودکی ملتمسانه نگاهم نکند و نگوید «فقط هزار تومنه، تو رو خدا یکی بخر.»
 هر روز که از خانه بیرون می‌رویم تعداد زیادی از کودکان کار را می‌بینیم و نمی‌دانیم همین چراغ قرمزهایی که برای ما وقت گیر هستند، برای این بچه‌ها فرصت زندگی شده‌اند، فرصت شکسته شدن غرور و از بین رفتن کودکی‌شان و فرصت کاسبی، یک کاسبی ترحم انگیز و پر خطر.
احد و صمد بهرامی دو کودک 7 و 88 ساله‌ی زباله گرد بودند که چند شب پیش....

____

برای خواندن ادامه مطلب کلیک کنید :)