ریپیت اگین
سه شنبه, ۲۴ مرداد ۱۳۹۶، ۰۵:۲۲ ب.ظ
احساس میکنم گرفتار یک مرض ناشناخته هستم. مرضی که موقع فیلم دیدن خودشو نشون میده. این مرض این شکلیه که وقتی از یک صحنه خوشم میاد هههههی برمیگردم عقب هی دوباره نگاش میکنم، ههههی برمیگردم عقب هیییی نگاش میکنم. مثلا تو فیلم دانکرک کریستوفر نولان یک سکانس هست، سربازا خوابیدن روی زمین، یک سری بمب داره از هواپیماهای جنگی میریزه رو سرشون بعد این سربازا با بمبا پرتاب میشن رو هوا! ( وای که چقد این صحنه خوووبه ) فکر کنم 5 بار دیدمش و به بقیه هم نشون دادم. یا مثلا یک نفر تو یک فیلم میاد به معشوقش ابراز علاقه میکنه، بعد انقدر از طرز بیانش و آهنگی که روی اون سکانس قرار داره لذت میبرم که 10، 20 باری اون جمله رو میشنوم و به هر چیزی که توی اون صحنه هست با دقت نگاه میکنم. یا بریجیت جونز (چقدر فیلم خوبیه ) قسمت آخر، وقتی داره تنهایی تولد 45 سالگیشو تولد میگیره و با اهنگ میرقصه، اصن ی حس خوبی رو به آدم منتقل میکنه که نمیشه 10 بار ندیدش. حتی تو کارتونا، هرکولس رو دیدین؟ ندیدین؟ عمرتون بر فناس... اونجایی که مگ به هرکول میگه « مردم وقتی که عاشقن کارهای احمقانه ای انجام میدن » یا وقتی میگه:« من تنهام و دوستی ندارم، چون دوستی با بعضی ها باعث میشه تنها تر بشم ».
میشه این صحنه ها رو یک بار دید؟
واقعا شما یک بار نگاه می کنین یا مثل من مرض ریپیت اگین دارین؟
میشه این صحنه ها رو یک بار دید؟
واقعا شما یک بار نگاه می کنین یا مثل من مرض ریپیت اگین دارین؟
۹۶/۰۵/۲۴
منم دارم البته وقتی فیلم رو تنهایی ببینم چون تو جمع نمیشه برای بقیه توجیه کرد این مرض رو