حمام با اعمال شاقه

سیستم بدن من نسبت به همه جور آهنگی به صورت غیر ارادی واکنش شدیدی نشان می‌دهد. از همین رو نوعی اعتیاد خاص به گوش دادن موسیقی در زندگی شخصی من وجود دارد. به همین علت اغلب هم زمان با انجام هر کاری یا هدفون توی مجرای شنواییم فرو کرده‌ام یا اگر بابا خانه نباشد صدای باند‌ کوچکی که برای لپ تاپ خریده‌ام، اتاق را برداشته است. اگر مامان و صادق هم نباشند به پخش کننده‌های قوی‌تری متصل می‌شوم و برای خودم یک پارتی یک نفره ترتیب می‌دهم و پدر همسایه پایینی و هوای مطبوع خانه را در می‌آورم....

پسر کدخدا چطوره؟

همین که پشت فرمان ماشین می‌نشینم، پشت پرده افکارم تبدیل به میدان جنگ می‌شود. آدم‌ها از ناکجاآباد مقابل کاپوت ماشینم پرتاب می‌شوند و من تک تکشان را زیر می‌گیرم. همین وضعیت گاه و بی گاه توی خواب هم به سراغم می‌آید. یک ماشین ترمز بریده، وسط اتوبان می‌مالد به در و دیوار و جدول و ماشین‌های لاین‌های اطراف و خودم که محکم فرمان را توی مشت گرفته‌ام و از وحشت آب می‌شوم زیر صندلی. برعکس نوجوان‌های دیگر، هرگز علاقه‌ای به رانندگی نداشتم، به ضرب و زور راهی آموزشگاه رانندگی شدم و خلاف دور سه فرمان، با چشم بسته پارک دوبل را یاد گرفتم. اما همین که پایم سر می‌خورد روی گاز یا آفتاب و نور بالای ماشین عقبی مردمک چشمم را سوراخ می‌کند، موسیقی که پخش می‌شود، یک عده بچه کودکستانی می‌ریزند وسط تارهای اعصابم به بالا و پایین پریدن و  عنان همه چیز از دستم در می‌رود...