خر بیار،باقالی بار کن!
شنبه, ۱۰ بهمن ۱۳۹۴، ۰۳:۰۶ ق.ظ
گاهی موضوعی افکارم را طوری تصرف می کند که باید همان جا آب دستم هست سر
بکشم ، گوشی ام را درآورم و شروع کنم به تایپ کردن اما به یک جایی که میرسم
مغذم دچار ایست قلبی می شود و دیگر هیچ ادامه ی جذابی که من و خواننده های
آینده ام را با خود همراه کند پیدا نمی کنم، به هیچ وجه هم راضی نمی شوم
با اراجیف نویسی های کسل کننده موجب شوم که یک نفر سخت گیر تر از خودم
پیدا شود و بگوید عاشقانه ی نا آرام و شهرتت بخورد توی سرت که وقت مرا با
این کتاب که فقط جان درخت های بی گناه را گرفته در زباله دان ریختی ، صفحه
را میبندم. یک عنوان خوشایند انتخاب میکنم و میروم که میروم. از نظر من
کسی که نتواند چهارکلمه را متمایز از چیزی که افراد عادی می بینند دور هم
بچیند و چشم چهار نفر را گرد نکند یا زبان کسی را به تحسین نگشاید، نویسنده
نیست ، پس متشخصانه تر همین است که هزار داستان نیمه تمام داشته باشم تا
مورد عنایت چهار نفر فرهیخته قرار بگیرم.
کوچک تر هم که بودم عادت داشتم
اسامی زیبا را جمع آوری کنم و همین حالا شاید پنج شش اسم که توان انتخاب از
بینشان را ندارم توی دست و بالام هست که باید روی فرزندانم مهرشان کنم ،
آنقدر تصمیم گیری برایم مشکل میشود که باخودم میگویم به تعداد اسمی که
انتخاب کرده ام محکوم به بچه دار شدن هستم تا خدایی نکرده آرزو به دل از
دنیا نروم ، حالا چه کسی قرار است خرج این همه بچه ی قد و نیم قد را توی
این شرایط اقتصادی زیبا که برداشته شدن و نشدن تحریمش هیچ تمایزی بر حال
امثال من نمی کند، بدهد ، خدا عالم است.
عنوان های نوشته هایم هم به
همین منوال است ، دیگر نویسندگان کتاب می نویسند و برای کتابشان عنوان پیدا
می کنند ، من عنوان پیدا میکنم و ناچار میشوم برایش کتابی دست و پا کنم.
این جاست که دوست معرف حضوری می گوید :
حالا خر بیار و باقالی بار کن...
